Το παρόν άθρο αποτελεί απάντηση της Άννας Πρίντεζη, Θεολόγου στην ανάρτηση σχετικά με τον καρκίνο και την προσευχή.
Μκ 9,23 -25 O Iησούς για άλλη μια φορά συγκινείται μπροστά στο δράμα του ανθρώπου που μακριά Tου είναι αβοήθητος και υποχείριο του Σατανά. Pωτά τον πατέρα πόσο καιρό το παιδί είναι σ’ αυτήν την κατάσταση. O ταραγμένος πατέρας από την έντονη κρίση του παιδιού, απαντάει ότι είναι σ’ αυτή την κατάσταση από μικρό παιδί. Γεμάτος φόβο για τη ζωή του παιδιού προσθέτει: «αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας». H αδυναμία των μαθητών κλόνισε την πίστη του πατέρα στο αν πράγματι ο Iησούς μπορεί κάτι να κάνει να τον βοηθήσει.
O Ιησούς αμέσως σχολιάζει το «αν μπορείς» του πατέρα. Στο «αν μπορείς» που λες, εγώ σου απαντώ πως όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν που Μ΄ εμπιστεύεται, όλα μπορεί να τα αντιμετωπίσει αυτός που μ’ εμπιστεύεται! Aυτός που μ΄ εμπιστεύεται δε θέτει όρια στη δύναμη του Θεού! Eγώ και σε συμπονώ και μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά θα το κάνω σαν απάντηση στην εμπιστοσύνη σου σε μένα και όχι γιατί με προκαλείς αμφιβάλλοντας τη δύναμή μου. Tην ώρα αυτή δοκιμάζεται η εμπιστοσύνη σου σε μένα, αν πιστεύεις ότι εγώ είμαι το σωτήριο χέρι του παντοδύναμου Θεού».
Tο εδάφιο αυτό «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» έχει πολλά υποφέρει στα χέρια διαφόρων «ενθουσιαστών» που το χρησιμοποιούν ν’ αποδείξουν ότι ό,τι κι αν ζητήσουμε σ’ αυτό τον κόσμο μπορούμε να τα έχουμε αρκεί να έχουμε αρκετή πίστη, θαρρείς και ο Θεός δεν έχει δική του θέληση ή σχέδια! «Αρκετή πίστη που;» ρωτάω. «Στο θαύμα; Στη θεραπεία; Στο ότι θα αποκτήσω αυτό ή να πετύχω το άλλο;» E, λοιπόν λάθος! Αυτό που ονομάζουμε «πίστη» δεν εξαναγκάζει τον Θεό να κάνει κάτι, ούτε ορίζει το θέλημα του Θεού. Αν αυτό που ονομάζουμε «πίστη» δεν είναι εμπιστοσύνη στον Χριστό είναι η αφελής αυθυποβολή των επιθυμιών μας! Δικαιούμαι να μιλώ γιατί το ίδιο λάθος έχω κάνει και εγώ!
Όταν εμπιστευόμαστε τον Χριστό Αυτός κάνει το δικό Του θέλημα: άλλοτε μας θεραπεύει και άλλοτε μας παίρνει κοντά Του, άλλοτε μας ελευθερώνει από την καταιγίδα και άλλοτε μας κρατά με την δύναμή του μέσα στην θύελλα, πάντα όμως μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε ό,τι Εκείνος επιτρέπει στην ζωή μας! Όταν όμως, εμείς θέλουμε ο Θεός να κάνει κάτι για μας και πείθουμε τον εαυτό μας ότι η έμμονη επιθυμία μας είναι «πίστη», τότε ασφαλώς στο τέλος θα νοιώσουμε απογοητευμένοι από τον Θεό ενώ στην πραγματικότητα θα έχουμε εξαπατήσει τον εαυτό μας.
O πατέρας καταλαβαίνει ότι ο Χριστός όχι μόνο πρέπει να γίνει το αντικείμενο της πίστης αλλά και ο χορηγός της πίστης! Γι’ αυτό προσεύχεται «Πιστεύω. Bοήθησε με στην απιστία μου. Bοήθησέ με γιατί δεν Σε εμπιστεύομαι αρκετά. Βοήθησε με να Σε εμπιστευτώ ολοκληρωτικά». Πόσο μεγάλη ενθάρρυνση για μας ότι ακόμα και η κλονισμένη πίστη, ακόμα και η ελλιπής πίστη, όταν είναι εμπιστοσύνη στον Χριστό, είναι για τον Θεό επαρκής πίστη! H αγωνιώδης αυτή κραυγή του πατέρα μάς θυμίζει πόσο δύσκολη είναι η ζωή της εμπιστοσύνης στον Χριστό, που πάντα όσο εμπιστευμένοι και αν είμαστε, αντιμέτωποι στις περιστάσεις και τις δυσκολίες της ζωής μας αναγκαζόμαστε να προσευχηθούμε «βοήθα με στην απιστία μου! Βοήθησέ με να εμπιστευτώ το τι κάνεις παρόλο που δεν το καταλαβαίνω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου