Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πόνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πόνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Προσευχή και ασθένεια, Μέρος Β'


Απάντηση του π. Λέοντος Κισκίνη στην ανάρτηση για τον καρκίνο και την προσευχή.


Χρειάζεται ισορροπία σε ό,τι κάνουμε. Η προσευχη ειναι διαλογος με τον Θεο, ειναι δοξολογία, ευχαριστια, αλλά και αιτηση, παρακληση. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να πει σε εναν καρκινοπαθή ή σε οποιονδηποτε αλλο αρρωστο: "Μην προσευχεσαι, μην ελπιζεις/μην πιστευεις πως ο Θεος μπορει να σε θεραπευσει". Η Εκκλησια κραυγαζει καθε μερα στον Κυριο της, ωστε εκεινοι που βρισκονται στο σκοταδι να μπορεσουν επιτελους να βρουν το φως τους και να θεραπευτουν.

Αν λοιπον εχουμε πιστη, ας αρχισουμε να κραυγαζουμε με τη δυναμη της προσευχης, ας ουρλιαξουμε τη μοναξια μας, το εσωτερικο μας σκοταδι, τον πονο μας, σωματικο και ψυχικο. Εκεινη τη στιγμη πολλοι, γυρω μας, μας λενε να σιωπησουμε. "Ο Θεος δεν υπαρχει", "Δεν ασχολειται μαζι σου", "Βγαλτα περα μονο σου".

Ο κοσμος μας θελει να υποβαθμισει τη συναντηση με τον Ιησου σε προσωπικη ευλαβεια, σε πνευματικη υπερευαισθησια, σε ευσεβη ψευδαισθηση. Αν ομως εχουμε πιστη, αν ακομα κραυγαζουμε απο τα βαθη της απογνωσης μας, ο Κυριος σταματα και μας πλησιαζει, οπως στο ευαγγελικο αναγνωσμα της περασμενης Δευτερας (Λκ 18, 35-43).


Συμμεριζομαι οσα λες για τον Σταυρό, για την παρουσία του Χριστού στον άνθρωπο, για το εργο της Εκκλησιας. Θελησα να τονισω την αναγκαιοτητα της προσευχης.

Ποσες φορες ακουσα απο ευσεβεις χριστιανους: "Μα πως... εγω παω στη Λειτουργια, προσευχομαι, συμπεριφερομαι σωστα, και μου συνεβη αυτη η συμφορα, αυτη η δυστυχια...". Δεν ειμαστε εμεις ομως που θα υποδειξουμε στον Θεο τι πρεπει να κανει ή αν κανει καλά το "επάγγελμα" του... Τον Υιό του τον αφησε και πέθανε πάνω στον σταυρο, παροτι εκεινος προσευχηθηκε να απελθει το ποτηριο του θανατου... Ναι, εχω πιστη, επιθυμω ο Θεος να με εισακουσει, αλλα βρισκω τη χριστιανικη δυναμη και γαληνη να πω: "Κυριε, ας γινει το δικο σου θελημα, οχι το δικο μου". Διαφορετικα διαπραγματευομαστε με τον Θεο... τον βλεπουμε σαν εναν υπουργο που θελουμε να τον λαδωσουμε, σαν εναν ασφαλιστη με τον οποιο ερχομαστε σε συμφωνια... Mercanteggiare, οπως λενε οι ιταλοι... Εγω ξερω ποια ειναι η ευτυχια μου, Αυτος ας παει με τα νερα μου, ας προσαμοστει...

Επειτα χρειαζεται διαπαιδαγωγηση στο μυστηριο του ανθρωπινου πονου, που καταλαβαινω πως δεν μπορουν να εχουν ολοι οι χριστιανοι...κυριως οι συγγενεις, που τα ριχνουν ολα στον "κακο" Θεο..

Υπαρχει, αδελφε μου, ενα σχεδιο του Θεου για τη ζωη του καθενος μας... Υπαρχει στο dna μας μολις ηρθαμε στον κοσμο. Ερχομαστε απο τον Πατερα, οδευουμε σε αυτη τη γη, αφηνουμε αυτον τον κοσμο, και επιστρεφουμε στον Πατερα.

Προσευχή και ασθένεια


Το παρόν άθρο αποτελεί απάντηση της Άννας Πρίντεζη, Θεολόγου στην ανάρτηση σχετικά με τον καρκίνο και την προσευχή.


Μκ 9,23 -25 O Iησούς για άλλη μια φορά συγκινείται μπροστά στο δράμα του ανθρώπου που μακριά Tου είναι αβοήθητος και υποχείριο του Σατανά. Pωτά τον πατέρα πόσο καιρό το παιδί είναι σ’ αυτήν την κατάσταση. O ταραγμένος πατέρας από την έντονη κρίση του παιδιού, απαντάει ότι είναι σ’ αυτή την κατάσταση από μικρό παιδί. Γεμάτος φόβο για τη ζωή του παιδιού προσθέτει: «αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας». H αδυναμία των μαθητών κλόνισε την πίστη του πατέρα στο αν πράγματι ο Iησούς μπορεί κάτι να κάνει να τον βοηθήσει. 

O Ιησούς αμέσως σχολιάζει το «αν μπορείς» του πατέρα. Στο «αν μπορείς» που λες, εγώ σου απαντώ πως όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν που Μ΄ εμπιστεύεται, όλα μπορεί να τα αντιμετωπίσει αυτός που μ’ εμπιστεύεται! Aυτός που μ΄ εμπιστεύεται δε θέτει όρια στη δύναμη του Θεού! Eγώ και σε συμπονώ και μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά θα το κάνω σαν απάντηση στην εμπιστοσύνη σου σε μένα και όχι γιατί με προκαλείς αμφιβάλλοντας τη δύναμή μου. Tην ώρα αυτή δοκιμάζεται η εμπιστοσύνη σου σε μένα, αν πιστεύεις ότι εγώ είμαι το σωτήριο χέρι του παντοδύναμου Θεού».

Tο εδάφιο αυτό «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» έχει πολλά υποφέρει στα χέρια διαφόρων «ενθουσιαστών» που το χρησιμοποιούν ν’ αποδείξουν ότι ό,τι κι αν ζητήσουμε σ’ αυτό τον κόσμο μπορούμε να τα έχουμε αρκεί να έχουμε αρκετή πίστη, θαρρείς και ο Θεός δεν έχει δική του θέληση ή σχέδια! «Αρκετή πίστη που;» ρωτάω. «Στο θαύμα; Στη θεραπεία; Στο ότι θα αποκτήσω αυτό ή να πετύχω το άλλο;» E, λοιπόν λάθος! Αυτό που ονομάζουμε «πίστη» δεν εξαναγκάζει τον Θεό να κάνει κάτι, ούτε ορίζει το θέλημα του Θεού. Αν αυτό που ονομάζουμε «πίστη» δεν είναι εμπιστοσύνη στον Χριστό είναι η αφελής αυθυποβολή των επιθυμιών μας! Δικαιούμαι να μιλώ γιατί το ίδιο λάθος έχω κάνει και εγώ! 


Όταν εμπιστευόμαστε τον Χριστό Αυτός κάνει το δικό Του θέλημα: άλλοτε μας θεραπεύει και άλλοτε μας παίρνει κοντά Του, άλλοτε μας ελευθερώνει από την καταιγίδα και άλλοτε μας κρατά με την δύναμή του μέσα στην θύελλα, πάντα όμως μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε ό,τι Εκείνος επιτρέπει στην ζωή μας! Όταν όμως, εμείς θέλουμε ο Θεός να κάνει κάτι για μας και πείθουμε τον εαυτό μας ότι η έμμονη επιθυμία μας είναι «πίστη», τότε ασφαλώς στο τέλος θα νοιώσουμε απογοητευμένοι από τον Θεό ενώ στην πραγματικότητα θα έχουμε εξαπατήσει τον εαυτό μας.

 O πατέρας καταλαβαίνει ότι ο Χριστός όχι μόνο πρέπει να γίνει το αντικείμενο της πίστης αλλά και ο χορηγός της πίστης! Γι’ αυτό προσεύχεται «Πιστεύω. Bοήθησε με στην απιστία μου. Bοήθησέ με γιατί δεν Σε εμπιστεύομαι αρκετά. Βοήθησε με να Σε εμπιστευτώ ολοκληρωτικά». Πόσο μεγάλη ενθάρρυνση για μας ότι ακόμα και η κλονισμένη πίστη, ακόμα και η ελλιπής πίστη, όταν είναι εμπιστοσύνη στον Χριστό, είναι για τον Θεό επαρκής πίστη! H αγωνιώδης αυτή κραυγή του πατέρα μάς θυμίζει πόσο δύσκολη είναι η ζωή της εμπιστοσύνης στον Χριστό, που πάντα όσο εμπιστευμένοι και αν είμαστε, αντιμέτωποι στις περιστάσεις και τις δυσκολίες της ζωής μας αναγκαζόμαστε να προσευχηθούμε «βοήθα με στην απιστία μου! Βοήθησέ με να εμπιστευτώ το τι κάνεις παρόλο που δεν το καταλαβαίνω!